Destiny โชคชะตาแห่งรัก AimNam

Intro







 

      ใบไม้สีแดง  ปลิวแสวงตามสายลม บัดนี้มันไปปลิวผ่านตัวหญิงสาวผมตรงยาว  เธอจ้องมองใบไม้ที่ปลิวมาอย่างพินิจ ก่อนจะยิ้มออกมา นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่กลับมาที่นี่ นานแค่ไหนแล้วที่เธอต้องย้ายถามคุณพ่อของเธอไป…. ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งตัวบ้านที่เธอจับจ้องมานาน โดยบ้านหลังนั้นถูกจัดทำใหม่ทั้งหมด แต่ยังคงทิ้งเคล้าเดิมให้ลำลึกถึงได้ มันทำให้หญิงสาวตรงยาว หวนนึกถึงเวลาที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ มันกับทำให้เธอยิ้มออกมาเลยทีเดียว แต่เมื่อละสายตาถัดไป ก็จะเจอกับบ้านอีกหลัง ที่ลักษณะของตัวบ้านนั้นเหมือนกับบ้านของเธอไม่มีผิด แตกต่างเพียงผู้อยู่อาศัย….  หญิงสาวจับจ้องไปที่ตัวบ้านหลังดังกล่าว มันกลับทำให้เธอต้องหัวเราะและยิ้มแห้งออกมา ก่อนที่เธอจะหุบยิ้มในทันที  หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเดินเข้าไปในบ้านเก่าของตน

           “ล็อกนี่…….”

รั้วเหล็กถูกโซ่เส้นใหญ่และกุญแจอันใหญ่เอาไว้ หญิงสาวจับเส้นเหล็กหมุนไปมา แต่ด้วยเวลาที่ผ่านมานาน ทำให้เหล็กเป็นสนิม มือของหญิงจึงเขรอะคราบสีแดงของสนิม

            “มือฉันแดงหมดเลยยย”

หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์เสีย แต่คงทำอะไรไม่ได้ในเมื่อมันเลอะไปแล้วจะให้เช็ดกับเสื้อคงไม่ได้เมื่อเธออยู่ในชุดนักศึกษาปี2 ของมหาลัยชื่อดัง หญิงสาวจึงเดินละมายังกระถางต้นไม้ที่ตั้งอยู่ระหว่างรั้วบ้านอันคุ้นเคยทั้งสองหลัง ก่อนที่เธอจะยกกระถางนั้นขึ้นมา ภายใต้กระถาง มีกุญแจอยู่ดอกหนึ่ง หญิงสาวฉีกยิ้มออกมา เมื่อมันยังคงอยู่ที่เก่า ที่ที่มีเธอและคนคนนั้นเท่านั้นที่รู้ หญิงสาวไม่รอช้า เธอไขกุญแจเข้าไปยังตัวบ้าน มันกลับทำให้เธอแปลกใจ เมื่อตัวบ้านกลับสะอาดเอี่ยมเหมือนมีคนมาคอยดูแลมัน

            “ใครทำความสะอาดกัน……….แต่คงไม่ใช่เธอ”

หญิงสาวเอยพูด โดยท้ายประโยคนั้นช่างแผ่วเบา เมื่อเอยถึงใครคนหนึ่ง หญิงสาวเดินไปนั่งยังมุมเก่าๆที่เธอชอบมานั่งเล่นกับพี่สาว ซึ่งมุมนี้จะสามารถมองขึ้นไปบนห้องใครบางคนของบ้านหลังข้างๆได้ชัดเจน หญิงสาวถอดสายตามองไปยังหน้าต่างที่ถูกปิดไว้สนิท เหมือนจะหาใครบางคน 

          “เธอคงแต่งงาน คงไม่อยู่ที่นี่แล้วสิ…………..”

หญิงสาวละสายตาจากที่นั่น ก่อนจะลุกขึ้น เธอย่างก้าวไปยังห้องต่างๆ ทั้งห้องครัว ห้องนอนที่แสนคุ้นเคย จนมาถึงห้องนอนของเธอเอง ซึ่งยังคงถูกจัดแต่งไว้อย่างเรียบร้อยเช่นเคย หญิงสาวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะมองสำรวจไปยังรอบห้อง

           “ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม………….”

หญิงสาวยิ้มให้กับภาพเก่าๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ภาพเหล่านั้นคือภาพที่เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนถึงม.5  หญิงสาวลุกขึ้นยืน เธอลงไปนั่งขลุกเข่า ก่อนจะก้มลงมองไปยังใต้เตียง และลากบางสิ่งบางอย่างออกมา  กระเป๋ากีตาร์ถูกลากออกมา  หญิงสาวหลับตาปี๋เพราะคิดว่าฝุ่นบนกีตาร์นั้นต้องเยอะ แต่เมื่อลากออกมากลับไม่มีฝุ่นเลยสักนิด หญิงสาวตกใจเล็กน้อย ที่มันดูเหมือนจะถูกทำความสะอาดทุกวัน  หญิงสาวทิ้งความสงสัย เมื่อเธอหยิบกีตาร์คู่ใจในวัยมัธยมขึ้นมา หญิงสาวสำรวจตัวกีตาร์ทั้งหมด จนไปหยุดตรงตัวอักษรมากมายที่ถูกสลักไว้

“AN Forever”

เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากปากของหญิงสาว เมื่อได้เห็นอักษรที่เธอเคยสลักมันไว้เองกับมือ มันทำให้เธอนึกถึงการใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้…

        “มันก็แค่การแอบรักบ้าๆ………….”

หญิงสาวเอยด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงดีดไล่สายกีตาร์ที่ละเส้น จนเกิดเสียงขึ้น  เสียงเพลงอันคุ้นเคยถูกเล่นโดยเจ้าตัว รอยยิ้มกลับผุดขึ้น เมื่อได้ทำในสิ่งที่รักอีกครั้ง  แต่เธอก็ต้องหยุดเล่น เมื่อโทรศัพท์เครื่องสาวสั่นภายใต้กระเป๋าสะพายข้างของเธอ  หญิงสาววางกีตาร์ลงกับที่นอน ก่อนจะรับสายนั้น    เรื่องราวของคนปลายสายที่บอกกล่าวเธอ นั่นคือ พ่อของเธอได้โทรมาบอกว่าถึงเวลาที่เธอต้องกลับบ้านได้แล้ว

      “ได้เวลากลับแล้วสินะ……..”

เมื่อวางสาย หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะจัดเก็บกีตาร์ใส่กระเป๋าที่เดิม โดยไม่ลืมที่จะพามันไปกับเธอด้วย   โซ่เหล็กถูกล็อกอย่างแน่นหนา ลูกกุญแจถูกนำไปเก็บยังที่เก่า 

      “ต้องไปจริงๆแล้วสินะ…..ต่อจากนี้คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

หญิงสาวเอยอย่างแผ่วเบา โดยที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่บ้านของเธอ สลับกับบ้านข้างๆ แต่แล้วเรื่องราวบางอย่างกลับผุดเข้ามานหัวของเธอ

       “สัญญานะ ว่าถ้าเราจากกัน แล้วหากันไม่พบ เธอต้องทิ้งเบาะแสของเธอไว้ในกระถางต้นไม้นี่”

หญิงสาวจับจ้องไปยังกระถางต้นไว้ ต้นเดียวกับที่ซ่อนกุญแจ เธอค่อยๆก้าวเข้าไป ก่อนจะหยุดแล้วจับจ้องมันอย่างพินิจ  หญิงสาวเอื้อมมือไปจับที่ลำต้นของต้นไม้ แล้วออกแรงดึง  ต้นไม้ถูกดึงออกอย่างง่ายดาย ภายในกระถางเผยให้เห็นหนังสือเล่มใหญ่เล่มหนึ่ง ที่ถูกห่อด้วยพลาสติกอย่างดี เหมือนมีคนจงใจทำมัน หญิงสาวจ้องมองด้วยความมึนงงเธอวางลำต้น ไว้กับพื้น ก่อนจะใช้มือเกลี่ยดินออก แล้วหยิบหนังสือนั้นขึ้นมา เธอพลิกหนังสือกลับไปกลับมาเพื่อตรวจดูสภาพ ก่อนจะแกะพลาสติกที่ห่อหุ้มออก  หญิงสาวไม่รอช้าที่จะเปิดมันออก หน้าแรกของหนังสือถูกเปิดออก เป็นให้เห็นถึงประวัติส่วนตัวของเจ้าของ

         “ของเธอสินะ…….”

หญิงสาวเอยด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มให้กับลายมืออันน่ารักของเจ้าของหนังสือ  หน้าหนังสือเล่มที่สองถูกเปิดออก นั้นกับทำให้หญิงสาวหุบยิ้ม เมื่อในหน้าสองและหน้าสามนั้นมีรูปของตัวเธอเองแปะไว้ ซึ่งทุกรูปคือรูปที่ถูกแอบถ่าย 

         “รูปฉันหรอ……”

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเปิดไปยังหน้าที่สี่และห้า ก็ยังคงเป็นรูปของเธอ หญิงสาวค่อยๆเปิดไปทีละหน้า ทีละหน้า ทุกๆคนทั้งเปิดหนังสือแต่ละหน้า มันทำให้รอยยิ้มผุดขึ้น พร้อมๆกับน้ำตาที่เอ่อล้น  หนังสือถูกเปิดมายัง2หน้าสุดท้าย  หน้าซ้ายมีรูปติดอยู่ นั่นเป็นรูปขณะที่เธอหลับ และเป็นรูปของหนังสือ100วิธีพิชิตใจเพื่อน “รัก” ทางด้านขวามีลายมือน่ารักๆ ถูกเขียนไว้

            “ตลกดีเนอะหนังสือของเธออะ ไม่ว่าจะวิธีที่เธอใช้มัน ทุกๆครั้งจะมีอุปสรรคมากมาย จนเธออาจจะคิดว่ามันไม่ได้ผล…..ฉันละอยากของคุณสำหรับสิ่งที่ดีที่เธอมีให้ฉัน และขอโทษที่ฉันทำร้ายจิตใจเธอ ฉันมีหลายเรื่องที่จะบอกกับเธอ….ฉันอยากจะบอกกับเธอต่อหน้ามากกว่าที่จะเขียนมันลงในหนังสือเล่มนี้ แต่มันคงไม่มีวันนั้นแล้วละ  เธอยังคงเป็นน้องสาวที่น่ารักสำหรับชั้นนะ…..น้ำ”

       “เธอมีอะไรจะบอกฉันงั้นหรอ  หรือเธอจะบอกว่าเธอเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวจริงๆ สินะ”

เมื่ออ่านจบหญิงสาวผุดยิ้มขึ้น เธอเสยผมที่ลงมาปกหน้า มือบางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อจัดการกับน้ำตาที่ไหนมา มือบางก็เปิดบันทึกหน้าต่อไป แต่มันกลับว่างเปล่า ไม่มีตัวอักษร หรือลายมือของเจ้าของ แต่กลับมีร่องรอยของกระดาษที่ถูกฉีกออกไป

        “ถูกฉีกออกงั้นหรอ”

นิ้วบางไร้สัมผัสไปที่รอยกระดาษที่ถูกฉีกออก รอยนั่นมันเหมือนจะถูกจงใจฉีกออกไปซะมากกว่าการฉีกออกลวกๆ หรือหน้านั้นมันจะมีอะไรบางอย่าง ที่เจ้าของไม่อาจให้ใครรับรู้ได้งั้นหรอ หญิงสาวได้แต่คิ้วขมวดเข้าหากัน อย่างสงสัย มือบางพยายามจะหาส่วนที่มันหายแต่กลับไร้ผล แต่สายกลับพบกับบ้างสิ่ง ที่เขียนไว้หลังสมุด มันเป็นรอยปากกาที่เขียนถึงที่อยู่ของบ้านหลังข้างๆ มันเหมือนที่เจ้าของจงเขียนเขียนมันไว้ และท้ายที่อยู่ยังมีประโยคที่ยากจะอธิบายได้ว่า มันถูกเขียนขึ้นด้วยเหตุผลอะไร

         “ฉันยังคงอยู่ที่เก่า….”

 ฝากฟิคด้วยนะคะ  ไรท์จะพยายามอัพบ่อยๆ
สามารถทวงฟิคได้ที่
Twitter; @jeanfeawjf